Voorouders -1-
Eén van de eerste vragen op Texel is vaak “Van wie ben je er eentje?”. Van wie ben ik er één? Het antwoord boeit de -oudere- bewoners meestal niet, want ik ben d’r eenvoudigweg niet ene van Texel. Niet eerder heeft het me zo gefascineerd wat het betekenen kan wanneer je met je familie wel of niet bent neergestreken op één plek en daar generaties lang leeft.

Zelf ben ik redelijk vaak verhuisd en zeker van regio: van Twente naar de Achterhoek, en zo, via het zuiden en de randstad naar het noorden, hier op het eiland neergestreken. Geen ‘echte’ roots dus hier. Geen familie direct om me heen. Maar natuurlijk behoor ik wel bij een familielijn. Heb ik hun trekjes ook al woon ik op uren reizen. Ben ik deelgenoot van mijn familie, ook al zie ik hen niet dagelijks en maak ik onderdeel uit van een ‘systeem’ [of ik dat nou wil of niet].

Een plaats innemen. Zijn. Wezenlijke levensvragen kunnen zonder al te veel woorden en verhalen zichtbaar worden in het lichaam tijdens een workshop. Dat is soms bitter sweet en geeft tranen van verdriet, van gemis, van ontroering. Maar een beetje krijger schaamt zich toch zeker niet voor haar tranen…? Sterker nog, als ze vallen, die zoute parels, verschijnt een gouden randje aan de ontmoeting.
[to be continued]