Texel zou Texel niet zijn, als mijn vorm van mentale krijgerskunde niet in bos, duin of aan zee gegeven wordt. Een prachtige gelegenheid om te werken met de natuurlijke ‘ruimte’, het betekent echter ook dat af en toe voorbijgangers de workshop passeren, immers deze natuurlijke ruimte is openbaar.

Het meest uitdagende element voor de deelnemers is om focus en concentratie volledig en onvoorwaardelijk te blijven richten op het team. In het begin is de concentratie vaak wat wiebelig, lacherig en focus snel afgeleid, de [lichaams]houding afwachtend, aarzelend, verlegen of terughoudend en hier en daar een vleugje argwaan of weerstand zichtbaar, want “Wat moet dat vrouwke van ons”.

Aan het eind is het voelbaar wat dat vrouwke wou. Als dan toevallige voorbijgangers de workshop passeren, laten de deelnemers zich niet meer afleiden, noch sluiten zij zich af of schamen zij zich voor passanten. Er is een sterke focus ontstaan, de concentratie blijft gericht op de ademhaling en men is loyaal aan elkaar waardoor een grote verbondenheid, lees ‘aanvaarding’ voelbaar is met de ruimte, de dingen en de mensen om hen heen.

foto: met dank aan Team Zeeboer. Na een korte kennismaking doken zij -op de top van een winderig duin- gelijk de opdrachten in en stonden binnen een uur in hun potentiële kracht. Een fraaie metafoor uiteindelijk, zo, zonder woorden uiteindelijk, samen krachtig met elkaar ‘eenzijn aan de top’.

Texel, 18 september 2018