Lichaam en Geest in balans. Ja. Dat zou mooi zijn. 24/7 in balans. Dank je de koekoek. Ook al ben ik een krijger pur sang, ik zou niet durven beweren dat mijn lichaam en geest voortdurend in balans zijn. Maar dat proberen. Die intentie hebben. Dat kan wel, toch?

Metaforen helpen mij bij het ontdekken van de [samen]werking van Lichaam en Geest. Bijvoorbeeld deze: -een eigenzinnige mix, geïnspireerd op gedachtegangen van filosofen als Plato en Spinoza- Zie Lichaam en Geest als een span paarden. Wanneer deze ongelijke tred hebben zit de reiziger [laten we die Ziel noemen] niet lekker in de koets.

Inzicht krijgen in het ritme van je lijf en van je hoofd. En deze dan samen laten lopen, aansturen, dirigeren van stap naar draf naar galop, bewust worden van het moment dat ze op hol dreigen te slaan. En weer vriendelijk begeleiden tot stap. Vooral vriendelijk tegen je paarden zijn wanneer je op hol bent geslagen. Een zweep is niet nodig. Gewoon vriendelijk blijven, geen agressie of zelfhaat wanneer je uit de bocht bent gevlogen. Geen [zelf]destructieve handelingen of gedachtegangen gaan koesteren wanneer je span paarden uit ritme raakt, gewoon terug naar stap, gewoon terug naar adem. ‘Gewoon’ een vreselijk woord wanneer je paarden op hol zijn geslagen. Maar zo is het wel: gewoon weer ademen. Er is niet zo veel aan de hand. Opnieuw rustig stappen…en eenmaal weer in een gezamenlijke ritme, klaar om te draven! Ja maar, welke richting? Laat dat maar over aan de Ziel. Zij weet blindelings de weg. [vraag: Is de Ziel hetzelfde als intuïtie?]